Voorbij goed en fout, is een veld waar ik je ontmoet. (rumi)
Deze zin is een waanzinnige uitdaging, het vraagt een enorm vermogen naar binnen durven kijken en een heleboel los te laten. Ik heb het zelf mogen leren de afgelopen tijd. Zoals wij al vaak zeggen en schrijven, bekijken we de wereld vanuit ons eigen perspectief. (het is meestal een beetje ‘narrow’) Ik zie enkel wat ik zie, en jij ziet enkel wat jij ziet. Ik wil iets delen over deze super mooi les die ik mocht leren. Ik had een minder prettige ervaring gehad, en schreef een brief aan de desbetreffende persoon hoe het door mij was beleeft. Ik kreeg geen antwoord. Vervolgens ervoer ik ondanks alles wel heel veel liefde voor deze persoon en uit dankbaarheid stuurde ik een schilderij. Ik houd erg van schilderen en ik kan mijn werk niet allemaal thuis hangen dus geef ik het dan liever weg dan dat het in een berghok staat. Ook op dit gebaar bleef het stil aan de andere kant. Ik heb er van alles over gedacht. Gedachten zijn enkel gedachten, gebakken lucht wat door mijn hoofd gaat, en ik kan zelf kiezen wat ik er mee doe. Ik had kunnen blijven hangen in gedachten van ‘het is geen stijl om niet te antwoorden’ ‘ik word genegeerd’ ‘er is geen eens dank je wel’. Maar ik besloot dat ik niet wist wat er gebeurde. Misschien zag ik iets niet, wat de ander wel zag. Misschien is er een rede die ik niet zie of begrijp. Vervolgens werd ik ook nog eens getriggerd op mijn oude pijn (trauma) door een opmerking van deze persoon. Ik besefte me wel degelijk dat het bij mij lag, hoe ik dit ontving. Ik besloot dat ik niet mee zou gaan met mijn oordelen, verwachtingen en behoefte. Ik besloot dat ik gewoon niet wist wat er gebeurde en dat deze persoon heel is, en vast zijn rede zou hebben. Dit alles wat gebeurde was eigenlijk het zelfde als een opmerking ‘wat heb je mooi groen haar’. Ik hoef daar niets mee, want ik heb geen groen haar, dus die ander ziet groen dat ik niet zie, en dat mag. Na een tijdje kwam er een open gesprek tussen ons, en bleek deze persoon mijn schilderij helemaal niet te hebben ontvangen. En bleek er dus enkel een mail niet te zijn beantwoord door drukte, deze persoon had eigenlijk zoveel aandacht aan een antwoord willen geven als ik in mijn mail had gestoken, en het was door drukte niet gelukt. Zo zie je hoe het perspectief zo veel uitmaakt. We hebben echt geen idee wat er bij de ander gebeurd, en zelfs al zou iemand fronzen dan is het mijn interpretatie van wat ik zie. Iemand kan fronzen uit boosheid, of uit vermoeidheid, of enkel even omdat hij nadenkt. Maar ik kan dit mij aantrekken. Ik bedenk met mijn gedachten wat deze frons betekend. Ik kan vervolgens in verzet gaan, in afgescheiden zijn. Maar we zijn echt allemaal onderdeel van dezelfde natuur. We hebben de keuze om mee te gaan met de overtuigingen, de gedachten die we aannemen als waarheid of we kunnen gewoon ‘zijn’ in liefde, in een besef dat we ‘niet weten’ tot we het navragen wat de ander bedoelt of ervaart. De waarheid is soms pijnlijk, maar voorbij het goed en fout heelt de waarheid in liefde. Denkpunt voor een vrij leven.