Pas zag ik een heel mooi plaatje over herstel, en het boek ‘Samen helen’ van Stijn Schenk en Lechien Warsosemito. Een plaatje dat het helen van seksueel trauma in beeld bracht. Het inspireerde me om een eigen plaatje te maken over herstel, geïnspireerd door het traumatransformatie model van Margriet Wentink.
Herstel gaat niet lineair, of in een volgorde, het is eerder een soort onvoorspelbare achtbaar, waar je omhoog en naar beneden gaat. Waar je stapjes maakt, maar vervolgens weer valt en weer opstaat, als een peuter die leert lopen.
In het éne moment voel je je open en oke en in het andere moment heb je zo weer last van herbelevingen. Misschien vliegt de nacht je aan, als de nachtmerries komen en alle gevoelens weer boven komen.
Je zoekt misschien naar uitwegen, vermijdt weer situaties. Om vervolgens ‘weer’ te erkennen dat je verdriet voelde van toen, oudzeer, herbeleefde, maar het liever wegstopte, of toch omarmde. Het is zo menselijk dat het alle kanten op gaat, up en down. Dat je bewust bent, en dan weer even onbewust.
In mijn beleving gaat herstel niet over ‘je uiteindelijk goed voelen’ of het streven naar geen overlevingsmechanismen meer hebben, (wat ik soms wel eens voorbij hoor komen.) Maar herstel gaat over durven zijn met dat wat er in het moment is. Het gaat over (zelf) ontmoeting en het toelaten van de volle menselijke ervaring, inclusief alles.
De menselijke ervaring is eigenlijk best bijzonder vooral als je er met een afstandje naar kijkt. We streven zo graag naar harmonie en fijne ontspannen gevoelens en ervaringen. Helaas is het gewoon niet altijd zo, en zelfs als je je door van alles hebt heen geworsteld, en je hard hebt gewerkt aan herstel en in de spiegel kijken, kan het leven zomaar in eens iets op je pad slingeren waarvan je weer even uit balans raakt. Een verlies, een scheuring, een pijn.
Dan hoor ik wel eens, ‘Ben ik er al?’ en dan denk ik ‘Ja, je zit hier in de volle menselijke ervaring. Compleet met alle delen, alle gedachten, al je gedrag. En er zijn momenten dat ik dit zelf ook vergeet, en toch weer even opnieuw tegen mezelf zeg. ‘Je bent er al’.
Of ik hoor wel eens ‘wanneer ben ik nou eindelijk hersteld, of zal dat thema me minder raken’ en dan moet ik telkens aan Jeff Foster denken, en zijn prachtige video. Het leven is gewoon leren ervaren van al je gedachten en gevoelens, leren zien dat je met die gedachten en gevoelens, realiteit creëert. Ontmoeten. van jezelf en de ander, en de gehele ervaring.
en los van alle oordelen, over hoe het zou moeten zijn. Ben jij het die ervaart, Je bent er al, precies met alles wat al is. ❤️
Psychiater judith orloff schreef het mooi in haar boek ‘Empathie’
“Als empaat zou ik willen dat ik alle kracht in mijn hart tevoorschijn kon toveren om de pijn in jouw hart weg te nemen. Ik zou alles beter willen maken, voor jou, voor mij en voor alle mensen die onderdrukt worden en pijn hebben. Als arts weet ik echter dat helen niet een kwestie is van met een toverstafje zwaaien om alle problemen te laten verdwijnen. Heling ontstaat door acceptatie van onze eigen, unieke weg, met alle mooie en lelijke dingen die we tegenkomen.”