Afgelopen periode ontving ik mijn dossier van kinder- en jeugd psychiatrie. Een enorm pak papier, met allerlei bevindingen, diagnoses, projecties, behandelingen, en beschrijving van ervaringen, gevoelens en gedachten. Het was een puzzelstukje voor mijn totaal beeld van dat wat is geweest. Het gaf me compassie, maar ook onbegrip over de behandelingen en zo vele medicatie die men maar probeerde op mij. Behandelingen die niet bijdroegen aan herstel maar eerder zorgde voor traumatisering. Ik heb me verbaast hoeveel verschillende labels en diagnoses erin stonden, zeker 12, en lang heb ik gedacht dat het woorden waren die iets over mij zeiden. Maar als je een roos een propje noemt, veranderd het wezen van de roos niet. Zo is het met labels ook, in essentie ben je prachtig gecreëerd en niets of niemand kan jou wezen veranderen. Mensen kunnen je labelen, diagnosticeren of uitschelden, maar het is enkel als een roos een propje noemen.
Wat moest ik met dit dikke pak papier, nu ik het gelezen had? Ik wilde het niet zomaar weggooien, of verbranden… Dit was een stukje van mijn leven, van mijn reis. Ik transformeerde destijds tot een gezond mooi mens, en ’transformatie’ was het woord wat dit dossier nodig had.
Ik versnipperde het dossier volledig en samen met onze kinderen kneedden we het tot een papierdrap. Van papier-maché werd het een dragende schaal. Een fruitschaal misschien, psychiatrisch dossier, versiert met bloemen en glanslak.
Schalen zijn ook een mooie metafoor voor het ontvangen van de levensenergie. Als een vaartuig door het leven. Waar God je schaal (je leven) wil vullen met Licht en Liefde. Deze fruitschaal had ik niet kunnen maken zonder dit dossier, en door de diepe ervaringen kwam ik bij de Essentie.
Het perfect gebroken masterpiece
Een schaal gewijd aan de ervaring met lieve vrouwen te zijn, waar we samen pijn delen, elkaar dragen en liefde zijn.
Time to fly,
Voor alle ervaring voor elk deel in het geheel.
Elke gedachten wil fladderen in vrijheid,
sommige willen gezien, anderen gehoord.
Sommige kunnen losgelaten als pluizen van de paardenbloem,
om weg te waaien met de wind.
Gedachten van delen,
gedachten van het geheel.
Van mij en niet van mij.
Alles – Niets
en het grijze gebied.
Geleefd door gevoelens
Zichtbaar in de vreugde en tranen
Om op een plek te landen
Waar gedragen wordt
Het woordeloze
Omhuld door de Schepper
Die creëerde met woorden
Vier schalen, en wat restafval
De laatste schaal is af, een groene down to earth. Eentje zonder lak waar de barsten zichtbaar zijn. Met een punt, als in het einde van een zin, omdat het vervolmaakt is. Maar ook als licht op de bodem. Daar op de bodem vind je het licht, daar waar je alles verliest of weet los te laten, daar ontmoet je dat wat werkelijk waardevol of belangrijk is. Op dat punt waar je denkt verloren te zijn, waar je denkt in afgescheidenheid achter te blijven, blijkt alles verbonden, en niets op zichzelf te kunnen bestaan. Daar staan de woorden ‘en G’d zag dat het goed was’. De woorden die G’d sprak over de Schepping.
Vier schalen en wat rest afval dat ik heb weggegooid. Sommige fleurig met gouden randjes, anderen neutraal, allemaal gebarste, maar stevige schalen, om te ontvangen en dragen het LEVEN. Gezet op de grond, op een bepaalde tijd. Enkel om te antwoorden met onvoorwaardelijke liefde de vraag van de Schepper om te LEVEN.
Van psychiatrisch dossier tot dragende schalen…
oh ja, en de Schepper zag niet enkel het eindresultaat, zelfs in de diepste duisternis zag Hij mij, en zag Hij dat ik goed was. Je bent imperfect perfect, ondanks alles wat je hebt meegemaakt.
Wil je mijn verhaal lezen, check ‘Gestreept door het leven’