We kennen het allemaal wel, irritatie en boosheid. Ik had er zelf ook nogal moeite mee, en misschien van tijd tot tijd nog. Maar ik ben gaan zien dat we verlangens/ behoeften hebben onder onze boosheid. Daar waar een vervelende opmerking wordt gemaakt door iemand of door onszelf, gaat het vaak over een verlangen wat niet vervult is. Als we de behoefte van de ander kunnen horen ipv de bovenlaag van woorden, de snauw, het oordeel, dan is er ruimte om weer in verbinding te zijn. We maken het onszelf zoveel makkelijker als we vertellen wat we nodig hebben, wat we verlangen. Maar het vraagt enige kwetsbaarheid van ons, een bereidheid tot openheid. Deze emoties van boosheid of irritatie worden levensecht ervaren in het lichaam, door onze gedachten. Gedachten als ‘Maar jij zou zo moeten…’ gedachten dat wij zelf echt de ‘waarheid’ zien. Maar er kijken twee mensen, vanuit hun eigen beleving met hun eigen verlangens, behoeften, en grenzen. Inzicht in die gedachten, en het loslaten van ‘absolute waarheid’ geeft verbinding, omdat je verder kunt kijken dan je eigen kader.