Het is een donkere tijd in de winter maanden. In deze periode wordt het lichtfeest Chanoeka gevierd en ook kerst wordt door velen gezien als lichtfeest. Licht en donker houden me een beetje bezig deze dagen. Want daar waar het licht schijnt is eigenlijk geen plek meer voor donkerte het verdwijnt gewoon. Ik vind het heel mooie metaforische woorden voor iets dat een weergave is van onszelf. “Duisternis is niet ‘iets’ maar slechts een situatie waarin licht ontbreekt. Duisternis is meer een niets dan een iets. Het is een soort negatieve vraag die verlangt naar een positief antwoord” ¹ Als we kijken in onszelf en we negatieve emoties voelen, negatieve gedachten hebben of negatief gedrag vertonen, is dit eigenlijk de negatieve vraag die een positief antwoord verlangt. Durven we het licht/de liefde te brengen op de plekken in ons hart waar het zeer doet, waar het donker is. “In de mystiek is de kern van alle kwaad de potentie om te fragmenteren, te scheiden, en uiteen te drijven. Het kenmerk van het goede is daarentegen een streven naar vrede, harmonie en eenwording” ² Als we deze beschrijving naast trauma leggen is dat eigenlijk precies wat er gebeurd, er fragmenteert iets in ons, waardoor we uiteen drijven. Niet alleen met ons zelf maar ook scheiden we ons af van de mensen die ons dierbaar zijn. We zoeken naar uitwegen om de pijn, verdriet, angst, leegte, en boosheid niet te voelen, wat ons weer in gedrag kan doen belanden dat onszelf schaad of onze naasten. We plaatsen ons afgescheiden van heelheid eenheid en liefde. De paradox van dit alles is eigenlijk dat we de donkerte nodig hebben om het licht te zien. Als alles enkel licht was wisten we niet dat het licht was, juist door duisternis weten we wat licht is. De andere paradox is dat je ondanks alles in deze dualiteit waar er goed en fout is, waar donker en licht is, jij totaal heel bent, waardig, met deze polariteiten in jezelf. Het vraagt enkel herkenning, erkenning en benoemen. Met je heelheid ben je gebroken en heel ben je met al je gebrokenheid. Zoals het japanse ‘kintsugi’ gebroken porselein dat gelijmd wordt met goud, (waarheid, puurheid) dit gebroken bordje wat een totaal kunstige waardevolle creatie is. Dit waardevolle artistieke bord ontstaat door te benoemen dat we licht en duisternis in ons hebben en paradoxaal mogen we de duisternis transformeren om daarmee het leven des te meer te heiligen.
Vrolijk Lichtfeest van Denkpunt!
1, 2 uit: Kabbala als levenskunst, op zoek naar eenheid en heling, door Marcus van Loopik