Ik zal je eerlijk schrijven dat ik me altijd wel een beetje een weirdo heb gevoeld. Gewoon een beetje gek, en ik moet je zeggen dat deze overtuiging regelmatig even naar boven komt, maar vervolgens weet ik dat het enkel de gedachte is die jaren wat gaten in me heeft gevuld. Een gedachte om mezelf te beschermen tegen meer pijn, een overlevingsstrategie.
Ik werd gepest op school vroeger, ik was een beetje anders, te wijs voor mijn leeftijd, en heel creatief. Heel creatief zijn maakt ook dat ik conditionering niet altijd snap. Zo zijn er in de maatschappij allerlei regels waar we ons aan moeten houden die we niet uitspreken. Dingen die we geloven over hoe het zou moeten, bijvoorbeeld met eten, of regels over wat je wel en niet mag zeggen, bijvoorbeeld dat je moet zeggen dat je naar toilet gaat ipv ik moet plassen of poepen en wat je wel en niet mag voelen of laten zien binnen een sociale structuur. Binnen hardere concurrerende groepen zoals in sportwereld of hoog niveau van muziek of dans, komen steeds meer regels. Mensen zijn kudde dieren, vaak zoeken we een groep waar we ons prettig bij voelen waar we het meest onszelf kunnen zijn. Het gekke is dat we onszelf in een soort hokje plaatsen, ik ben zus of zo, en ik pas wel zus of zo in die groep. En na een tijdje kom je er achter dat het misschien toch niet zo past, je zoekt een andere groep. Het vreemde is dat wij zelf hebben bedacht dat we niet passen in deze groep, of zelf hebben bedacht dat we anders zijn. Eigenlijk bedenken we dus de hokjes zelf, met zijn alle. Soms denk ik wel eens ‘we lijken wel een stel geconditioneerde pavlov hondjes.’ Tis zelfs zo gek dat stel dat 1 even de conditionering doorbreekt en lekker creatief vrij buiten de kaders wandelt en met twee staartjes op kantoor komt, iedereen er echt van alles van zou zeggen en vinden en de wind van voren krijgt. Maar als er wordt afgesproken voor een speciale dag dat iedereen twee staarten draagt dan is het gewoon. Ergens vind ik het wel fascinerend dat een groep dus denkt vrij te zijn maar eigenlijk niet vrij is, en dat de druk van zo’n groep zo groot is. Vooral bij kinderen en jongeren, maar eigenlijk overal het individu die de dingen een beetje anders ziet is meteen de dupe. Terwijl dus al die onuitgesproken regels helemaal zelf bedacht zijn door iedereen.
Ook mijn eigen gedachte dat ‘ik een beetje een weirdo ben’ heb ik zelf bedacht, eigenlijk een hokje om zelf niet meer in hokjes-groepen te willen. De afgelopen week heb ik bedacht dat ik ook dat hokje denkbeeldig maar eens weggooi. Steeds meer ga ik zien dat elk mens prachtig is, ook de mensen waar ik me in eerste instantie niet zo toe aangetrokken voel. En soms wordt die liefde voor mensen zo groot, dan zit ik soms in de trein en voel ik me een soort van verliefd op alles en iedereen, omdat ik de essentie kan zien, omdat ik mijn essentie open. Ik schrijf dit nu om 3 uur ‘s nacht omdat ik het ineens zo uit mijn mouw kan schudden en de woorden eruit vliegen zonder moeite. Maar ook daarvan dacht ik eerst ‘dat kan toch niet dan moet ik toch slapen.’ En ook dat is weer een bedachte conditionering.
Leuk leuk, al die bedachte inzichten nu ga ik lekker verder slapen 😴