Smarties en de essentie
Ineens dacht ik aan smarties, je weet wel die snoepjes met allemaal kleurtjes in een doosje. Als kind dacht ik ‘wouw kijk hoeveel snoepjes ik heb’. Maar nu wil ik ze gebruiken als metafoor. Ik verdeel mijn doosje over een aantal mensen. En de een zegt ‘ik zie een groene smartie, smarties zijn groen’ de ander zegt ‘smarties zijn rood’ weer een ander zegt ‘jullie zien het allemaal verkeerd smarties zijn geel!’ Ik zou nog even kunnen doorgaan met kleuren opnoemen die er te zien zijn, maar de discussie blijft. Nu kan de persoon met de groene smartie zeggen ik zie groen, en begrijpen dat de persoon met de gele smartie zegt ik zie geel. We hebben vermogen ons in te beelden wat de ander mogelijk zou kunnen zien door denken. Maar dan ineens zeg ik ‘ik zie overal chocolade’. Dat is belachelijk! Roept iedereen. Maar ik weet zeker dat ik dat ervaar.
Zo is het met de essentie, de levensenergie, of welk ander woord je er aan wil geven. Aan de buitenkant zien we allemaal wat anders, en het klopt ook nog eens dat we het echt zo zien. Maar wat is er werkelijk te zien?
Identificeer je je met je mooie auto? Geeft het je een gevoel van eigenwaarde? Of geeft je grote huis of je werk je eigenwaarde? Of denk je dat je man en kinderen van jou zijn en dat jij ze moet beschermen, omdat jij weet wat goed voor hen is? Of heb je het gevoel dat zij jou gelukkig maken? Of denk je dat je je lichaam bent? Veranderd je lichaam niet door de jaren? En als je benen geamputeerd moeten worden is er dan minder van jou? Ben jij je gedachten? Veranderen gedachten niet ook steeds? Kan ik deze gedachten observeren en zelfs nog weer overdenken? Identificeer je je met je gedachten? Ik voel verdriet dus ik ben verdriet? Is dit niet ook variabel? En ben ik mijn ervaringen? Maar wat als een jong iemand helemaal zijn geheugen verliest door een ongeluk, is deze dan zijn ik kwijt?
En uiteindelijk lig ik of jij op een sterf bed, en besef je dat je ‘jouw huis’ ‘jouw man’ ‘jouw kind’ ‘jouw spullen’ ‘jouw eten ‘jouw ervaringen’ ‘jouw leven in de vorm’ moet achterlaten. Je wordt verplicht het los te laten en er is geen andere keus.
Prediker zei lang geleden al ‘herinner je dood’ want er zit wijsheid in het herinneren van je dood, je vergankelijkheid.
Het is makkelijker om nu al los te laten, om te beseffen dat we geen leven hebben maar leven zijn. Ik ben bewustzijn.
En om nog even af te sluiten met smarties. We zijn allemaal chocolade.