Alles en iedereen is een spiegel van jou binnenwereld. Kinderen zijn een kei in spiegelen en zijn een heldere spiegel voor jou als ouder. Zij voelen feilloos aan wat er in jou speelt en spiegelen door middel van hun woorden, gedrag en aandoeningen.
Daarentegen ben jij ook een spiegel voor je kind. Hoe jij doet, praat, reageert dat nemen ze over. Maar ook voelen ze onbewust als je iets zegt wat niet zo voor jou voelt. Maak je je zorgen om je kind maar zeg je dat niet, dan zal het kind het wel merken en laten zien aan het gedrag. Dit is wederzijds. Het kind kan zich ook onbewust zorgen maken over jou en zijn gedrag daar op aanpassen om jou bewust te laten worden van wat er in jou speelt. Een kind voelt zich onbewust verantwoordelijk voor jou. Neemt jou pijn liever over dan dat het jou pijn ziet lijden.
Kinderen maken probleemloos contact met het kind dat wij vroeger waren, waar je zelf geen aandacht meer voor hebt. Je denkt dat je nu inmiddels volwassen bent en geen last meer hebt van datgene wat er vroeger is gebeurt.
Wij zitten onbewust vol met allerlei overtuigingen die we tijdens onze kindertijd over onszelf zijn gaan geloven. We hebben conclusies getrokken n.a.v. verdriet wat niet geuit mocht/kon worden, gedrag dat niet gewenst was, onveiligheid thuis, niet piepen maar door gaan, doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg enz.
Die overtuigingen zitten in jou genesteld en zorgen dat je je op een bepaalde manier bent gaan gedragen, het is je identiteit geworden. Je kind laat door middel van zijn gedrag aan het licht komen wat er in jou speelt, dat wat er voor zorgt dat jij niet meer in verbinding bent met je ware Zelf.
Een voorbeeld uit de praktijk: Een kind vindt het lastig om afscheid van zijn moeder te nemen op school. Iedere keer weer gaat het huilen en wil het weer mee naar huis. Moeder trekt haar trucen doos open en probeert op allerlei manieren ervoor te zorgen dat ze haar kind zonder huilen op school achter kan laten. Ze wordt er moedeloos van en weet het niet meer.
Welke spiegel houdt haar kind haar voor? Wat speelt er onbewust bij moeder wat graag gezien wil worden? Als we hier naar op zoek gaan komen we uit bij het alleen gelaten worden van moeder toen ze klein was. Als klein meisje werd ze door haar moeder achter gelaten bij een vreemde mevrouw. Zij mocht daar spelen als haar moeder naar haar werk moest. Dit is nooit duidelijk verteld aan haar. Ze heeft zich heel alleen en verlaten gevoeld. Dat eenzame verlaten gevoel huist nog in moeder en dat is wat nu aan het licht gebracht wordt door haar kind. Het kind in moeder wil herkend en erkend worden. Het wil bevrijd worden van het eenzame gevoel zodat haar eigen kind zijn moeder weer met een gerust hart naar huis kan laten gaan. Haar kind spiegelt haar eenzaamheid van toen en neemt de verantwoordelijkheid op zich om bij moeder te blijven door te gaan huilen bij het afscheid nemen. Zo laat het kind zien dat moeder dat diepe gevoel in haar mag aankijken en helen. Is dat niet wonderlijk?
Als je op een andere manier leert kijken naar het gedrag van je kind ga je ontdekken welke boodschap jouw kind voor je heeft. Je wordt je bewust van belemmerende overtuigingen die je niet meer dienen voor een vrij en liefdevol leven. Wees lief voor jezelf en wees je bewust van de spiegels in je leven.