Sinds ik in aanraking ben gekomen met de 3 principes ervaar ik het leven als makkelijker. Ik voel vaak een dankbaarheid en een gelukzaligheid in me. Dat gevoel kan zomaar opkomen, het is een heerlijk gevoel. Ik zou me de rest van mijn leven wel zo willen voelen. Helaas werkt het niet zo, alles is steeds aan verandering onderhevig, zo ook mijn gevoel. Het gelukzalige gevoel mag blijven en dat hoef ik niet op te lossen. Het machteloze gevoel van de afgelopen dagen label ik als niet fijn en mag juist snel verdwijnen. Het er dan gewoon laten zijn voor wat het is, is niet altijd makkelijk. Het weg willen hebben en er iets tegen doen zit er best ingebakken. Het weten dat ik dat gevoel niet ben, maar dat het door mij heen gaat zorgt al voor wat afstand. Ook het weten dat het niet blijvend is, geeft al wat rust. Er valt dus eigenlijk niks te doen. Maar dat niks doen hoef ik ook niet letterlijk te nemen. Ik kan blijven doen waar ik mee bezig ben en maar doorgaan en doorgaan of ik kan het wel onderzoeken; wat wil dat gevoel me vertellen, welke overtuiging zit hier onder, waar ben ik in gaan geloven en zit verstopt op een onbewuste laag.
Ik ga er toch eens rustig voor zitten. En dat alleen al is nieuw voor mij, want hoe makkelijk is het om altijd maar gewoon lekker door te gaan en de signalen die het lichaam geeft te negeren. Ik ga dus even lekker zitten en ga op mijn ademhaling letten zonder er wat aan de veranderen. Hoe langer ik zit hoe rustiger ik ga ademhalen. Ook kan ik afstand nemen van alle willekeurige gedachten die er door mijn hoofd heen gaan. Er komt een glimlach op mijn gezicht van alle onzin die door mijn hoofd gaat. Na een tijdje neemt de stroom van gedachten af. Het harde gekwetter in mijn hoofd wordt zachter. Het lijkt wel alsof de volume knop zachter gezet wordt.
Er ontstaat een stilte in mij. Dan hoor ik een zachte stem die zegt: wees stil, vertraag, doe niets, heb vertrouwen en geef je over aan de stroom van het leven. De stem is best duidelijk en herhaald de woorden. Dit heb ik al eens vaker gehoord, maar er verder niks mee gedaan. Mijn volume knop van de ego stem overschreeuwt de zachte stem en ik luister er niet naar. Wat ik wel hoor is: Ik moet toch wel nuttig zijn, ik moet wel productief zijn, ik moet toch wel mijn to do lijstje afwerken, ik moet wel…….. Van wie moet dat? Het zijn oude overtuigingen, van lang geleden toen ik niet wilde voelen en weg wilde van de nare ervaringen. Om het nare gevoel niet te hoeven voelen is het makkelijker om maar door te gaan en afleiding te zoeken. ‘Gewoon doorgaan daar word je sterk van’, ‘niet piepen, daar heb je niks aan’. Wat fijn dat dat nare gevoel toch weer even langs kwam om me te melden dat het oude overtuigingen zijn die helemaal geen waarde hebben zolang ik die er niet aan geef. Ik heb die harde stem van gedachte altijd serieus genomen. Niemand heeft mij ooit vertelt dat ik die gedachten niet ben.
Dus… lekker even zitten op de bank. Kijkend en voelend wat er langskomt aan gevoel en gedachten door mij heen. Zonder straffende gedachten over mezelf, maar wetend dat ik de waarnemer ben van die gedachten en die gevoelens, ben ik in volledige acceptatie. Het lijkt een kleine verschuiving van perspectief, maar het geeft me een enorm gevoel van vrijheid.
De wereld draait wel door, het leven beweegt wel verder, ook als ik even stil zit. Stilte om mijn chaos ‘even’ te aanschouwen. Stilte om rustig te worden in mij. Stilte om stilte te zijn.
Jolanda