Ik was weer eens aan t denken… 💭 De overleving van een dier of mens werkt door de wet van de sterkste of slimste. Dit werkt voor het individu, maar de soort, de groep overleeft niet door de focus te leggen op ik, maar juist op wij. In de maatschappij zien we steeds vaker dat het ‘ik’ het belangrijkste wordt, maar ik denk dat hierdoor de soort uit elkaar valt. Tegelijkertijd zie ik ook dat degene die de focus te veel hebben op de ander, zichzelf uit het oog verliezen. Vooral zorgverleners zijn heel goed in zorgen voor anderen maar vergeten dan soms goed te zorgen voor zichzelf. Ook in gezinnen is het zoeken naar balans, ouders hebben aan de ene kant de constante zorg voor hun kinderen en de focus ligt op de ander. Wat ook nog eens super essentieel is want als het kind weinig tot geen verbinding heeft hecht het niet en ontstaan allerlei problemen, sterker nog als er niet gepraat en geknuffeld wordt met een kindje overleeft het niet. Het kindje heeft de verbinden met de ouders ook nodig om een ‘ik’ te ontwikkelen. Maar aan de andere kant als de ouder zijn of haar eigen behoefte uit het oog verliest, is de zorg ook niet optimaal. Telkens zijn er die tegenovers, te veel ik, te weinig wij, te veel wij, te weinig ik, te veel zorg, te weinig zorg, en het lijkt wel of het 1 ook niet zonder het ander kan. Er is geen keuze tussen alleen maar focus op ik, of alleen focus op wij. Het is gewoon beide tegelijk, in balans.
Soms hoor ik vanuit bepaalde stromingen dat er geen vrije wil is, geen keus. We zijn gewoon onderdeel van het universum, en een andere groep beweert er is wel een vrije wil, er is een keus. Ook hier lijkt het tegenover elkaar te staan, maar ik denk dat het gewoon beide tegelijk is. Heel en gebroken tegelijk, licht en donker, vasthouden en loslaten, goed/fout en tegelijk een oordeelloosheid. Ja, ik begrijp het, het is een beetje een mindf*ck…Ik heb me afgevraagd waar is dan het midden? En hoe vinden we dat midden? Het liefst had ik een kant en klaar antwoord maar dat is er dus niet, want er is enkel te voelen in het moment waar je je naartoe wilt bewegen. Vanuit ‘ik’ de beweging naar verbinding en liefde met de ander, vanuit heelheid de gebrokenheid aankijken, vanuit het licht de donkere kanten belichten, benoemen. Vanuit de zorg voor jezelf delen met de ander.
En dan nog houden we een disharmonische harmonie 😉.