Gister liep ik op veldwijk een psychiatrisch terrein. Ik liep daar om folders te delen van mijn boek ‘Gestreept door het leven’ een herstel verhaal, een verhaal dat gratis te downloaden is, omdat ik geloof dat herstel voor iedereen is.
Het was een beetje druilerige dag en daar op die plek voelde ik een lichtelijke spanning. Niet de verlatingsangst die me eerder overviel, toen ik twee jaar geleden besloot ‘ik kan deze plek wel vermijden omdat ik angst voel, maar ik wil er heen om te doorvoelen’. Samen met Angela Mastwijk ging ik 2 jaar geleden terug naar de kliniek waar ik was opgenomen geweest en gesepareerd. Een gesloten kliniek waar mijn vrijheid was ontnomen. Een plek waar ik me hopeloos had gevoeld, verlaten, en alleen. Het had me geraakt dat de veldwachter toen zei ‘Als je hier niet al binnen bent gekomen met trauma’s dan heb je die hier wel opgelopen’. Het was zo’n erkenning voor mijn ervaring. En samen met Angela stond ik op de donkerste plek uit mijn leven, de separeercel. Waar ik ooit helemaal afgescheiden was van mezelf, van de mensen om me heen en werkelijk leven. Maar deze stap om terug te gaan was zo helend geweest want ik stond er weer, dit keer met mij en een lieve vriendin, ik kon daar staan in liefde. 2 jaar geleden waren mijn emoties rond die plek intens. Verdriet en angst gierden door mijn lichaam. Maar gister liep ik er enkel met wat lichtelijke spanning, ik stapte zomaar allerlei klinieken binnen en het dag activiteiten centrum. Ik kon iets delen over mijn verhaal, en dat hoop zo belangrijk is voor mensen. Een man op de dagactiviteit zei ‘weetje ik ben ook ervaringsdeskundige, weetje ik zit al 20 jaar hier. Ik zat eerst gesloten en ben zelfs in tbs geweest, en nu woon ik helemaal op mezelf en kom ik hier’. Hij zei het met zo veel trots die ik zo goed begreep. Hij zei ‘Als je eens op de koffie wilt komen mag dat 24 uur per dag’. Een opmerking die we al gauw een beetje kunnen wegwuiven en waarvan we misschien denken ‘ja zal wel’ of ‘dat zeg je toch niet’. Maar ik hoorde er zo zijn verlangen in naar contact. We zoeken allemaal verbinding, sterker nog we hebben allemaal hechtingspersonen, ook als we volwassen zijn. Sue Johnson heeft er prachtige boeken over geschreven. We verlangen in feite naar een contact dat onvoorwaardelijk is zoals een vader of moeder, waarvan we weten dat we er 24 uur per dag terecht kunnen en later een partner waarvan we weten dat tie er zal zijn, ook als het moeilijk is. Iemand waar we helemaal onszelf kunnen zijn.
Nu was ik niet van plan om op de koffie te gaan, maar ik hoor wel zijn diepe verlangen en ik hoop dat hij prettige contacten heeft op de dagbesteding.
Hoe vaak is het gebrek aan verbinding met hechtingspersonen niet de oorzaak van trauma of verlies van authenticiteit. Kijk eens naar het ‘stillface experiment’ waar je kunt zien dat een heel jong kind verbinding/reactie zoekt met zijn moeder en als ze daar niet is en niet reageert hij gaat gillen en uiteindelijk wanhopig wordt. We doen alles voor verbinding, zelfs als dat betekent dat we onze eigenheid/authenticiteit moeten opgeven. Maar de pijn van het verlies van eigenheid is bijna ondragelijk. Wat moet je ‘als je niet werkelijk jezelf kunt zijn?’ Je zult onderdrukken wat je voelt, of je wordt misschien wel snel boos, of je ontwikkeld uiteindelijk een zelfhaat. Je zult zoeken naar overlevingsstrategieën om de pijn niet te hoeven voelen, voor de één is dat drank, de ander netflixen, eetstoornissen, minimaliseren van je situatie en pijn, of wat dan ook. Een vrij normale reactie op je omstandigheden.
We hebben allemaal wel herinneringen aan situaties die zeer kwetsend waren of pijnlijk. Het liefst duwen we die weg, of we kijken gewoon de andere kant op. Maar hoelang houd je dat vol? Durf je te zijn op jouw donkere plaatsen? Durf je te zijn met jouw pijn als deze boven komt? Of heb je strategieën ontwikkeld om maar niet te hoeven dealen met die pijn? Wees nieuwsgierig naar jezelf, het is namelijk helemaal niet erg dat je die strategieën hebt ontwikkeld, ze hebben je namelijk geholpen te overleven.
Misschien herken je iets van wat ik schrijf en wil je wel kijken naar jouw pijn en strategieën maar niet alleen. Kom dan eens in gesprek. Tijdens een IZR proces ontdek je gedragspatronen die je misschien al vroeg in je leven hebt gevormd, omdat ze ‘daar en toen’ passend waren voor de omstandigheden waarin je verkeerde, maar die je nu meer belemmeren dan verder helpen. Tijdens een IZR-proces ontmoet je jouw gedrag, gevoelens en drijfveren waardoor je jezelf beter begrijpt, onderdrukte gevoelens kunt toelaten en jezelf bevrijdt van oude patronen en overtuigingen. Het doel van een IZR-proces is dat je zeggenschap krijgt over jezelf en je leven. Daarom is jouw verlangen, veranderwens of onderzoeksvraag altijd het vertrekpunt.