Ik was wat aan het scrollen op mijn computer en vond deze foto, een afbeelding van iets dat ik ooit gemaakt had met creatieve therapie. In mijn beleving een glashelder beeld over hoe ik de wereld ervoer en waar ik tegen aanliep.
Ik wil gewoon NORMAAL zijn. Een zinnetje dat ik zo vaak heb gezegd, en ineens anders hoor. Ik heb altijd gedacht dat er iets in mij moest veranderen zodat ik normaal bezien zou worden. Wat heb ik me enorm aangepast, mijn best gedaan om grijs-blauw te zijn zoals het gemiddelde, en wat werd ik er ongelukkig van.
Maar nu hoor ik het verlangen naar de ruimte in de buitenwereld om mij te zijn. Het verlangen mijzelf te tonen gewoon zoals ik ben. Het verlangen naar een ‘normale’ ruimte. Een plek waar ik niet veroordeeld wordt, of bekritiseerd om van alles en nog wat. Een plek waar ik fouten mag maken, om te groeien, om ‘anders’ te leren. Een plek waar ik opzoek kan naar mijn eigen oplossingen, waar ruimte is voor mijn oplossingen en niet ‘zo is hoe we het hier doen’. Een plek die mij durft te vertrouwen gewoon omdat ik mens ben. Een plek waar ik mag creëren. Een plek waar ik mag leren zonder dat ik van alles moet presteren, gewoon omdat leren leuk is. Een ruimte waar al mijn vreugde mag zijn, inclusief vreugdedansjes en gilletjes van blijdschap, waar er geluisterd wordt naar mijn verdriet, waar ik boos mag zijn en bang. Een plek waar mijn angst serieus wordt genomen, zonder dat er wordt gezegd dat het in werkelijkheid niet eng is, want voor mij is het eng. (En vertrouw maar dat ik op mijn tijd wel doorzie dat ik niet bang hoef te zijn, dat ik mijzelf en de omgeving vertrouw) Een ruimte waar ik me geborgen voel en beschermd. Een plek waar ik onbevangen kan lachen en gek doen, dansen en zingen. Een ruimte waar ik onvoorwaardelijk welkom ben. Een ruimte waar ik gewoon normaal kan ZIJN.
En vandaag ben ik dit en morgen ben ik dat, gister wilde ik zus, maar nu wil ik zo. Eerst was ik klein, nu ben ik groot. Toen voelde ik dit en daarna voelde ik me zo, morgen is het weer anders. Eerst dacht ik dit wat later weer veranderde. Ik ben niet het beeld dat je denkt dat ik ben. Ik ben ook niet het beeld dat ik denk dat ik ben. Ik ben leven in beweging. Ik wil gewoon graag in beweging zijn, en soms sta ik even stil, maar ik groei naar het licht, zoals een plantje, helemaal vanzelf…
Deze omgeving heb ik voor mezelf gecreëerd, ik heb mijn eigen ‘kudde’ gezocht, mijn eigen vrije ruimte. Het woord ‘mag’ suggereert dat er toestemming zou zijn van iemand anders. En ergens is dat zo want kijk alleen al eens naar een basis school, heb je lastig gedrag, of ben je minder begaafd of juist meer begaafd dan pas je niet in de omgeving die voor velen de ‘standaard’ is. Het beeld geeft perfect weer hoe dat voelt…
Is iets in jou geraakt door dit beeld? En ben je klaar om in je volledig potentieel te gaan staan? lees dan eens het boek ’te veel voelen’ van imi lo. Een prachtig boek over emotioneel begaafde, intelligente, creatieve, intuïtieve mensen. Een boek over mensen met een zeer scherp waarnemingsvermogen, emotionele diepgang, intensiteit, een groot inlevingsvermogen, mensen die interesse hebben in fundamentele levensvragen over menszijn, mensen die oog hebben voor een spirituele dimensie. (mensen die in onze maatschappij labels krijgen als bipolair, psychotisch, persoonlijkheidsproblematiek) Hoe vind jij als ‘veel voelend mens’ de ruimte om te kunnen Zijn? Wil je eens in gesprek over veel voelen? Zoek je een ruimte om daar over te praten zodat je even kunt ZIJN? Welkom bij denkpunt 🤗