Ik heb mezelf jaren in een kooitje gestopt, gedacht dat ik niet kon vliegen. Dat mijn vleugels niet werkten. Dat ze gefikst moesten worden. Ik was nooit goed genoeg om die kooi uit te vliegen. Het deurtje stond open, maar het geloof goed genoeg te zijn om me werkelijk vrij te voelen en te mogen vliegen was nog niet echt binnengekomen. Er leek nog onzichtbare lijm op mijn vleugels te plakken die me lieten geloven niet te kunnen vliegen.
Totdat ik de waarheid van dit alles doorzag. Nee, ik ben niet wie ik denk dat ik ben. Ik ben zoveel meer, ik ben één met de bron, met het Universum. Ik ben alles en niets. Ik ben alles, inclusief de kooi, de vrijheid, de vleugels, het geloof van niet kunnen vliegen. Ik ben grenzeloos en begrenst. Ik ben oneindig en ik ben eindig. Ik ben krachtig, ik ben compleet en incompleet tegelijk. Er valt niks te fiksen, gewoon Zijn.
Ik ben wat ik ben, al weet ik niet wat ik ben.