Mijn verhaal ‘Gestreept door het leven’ is meegenomen op vakantie door iemand en ik kreeg een prachtige foto vanuit Frankrijk. Ik dacht das eigenlijk ook bijzonder mijn eigen verhaal is mijn levensreis. Ik maak het zelf en wandel op allerlei verschillende plekken en mijn boek/verhaal maakt ook een reis. Soms wandel ik in de diepe dalen, en dan weer de hoogten. Mijn leven ging altijd wel erg over pieken en dalen. Ik wandelde niet graag op de snelweg waar iedereen al druk is. De hoofdweg de stroom van het gemiddelde. Liever wandelde ik van de paden af, in de vrijheid. Ik moet denken aan de bergwandelingen die ik vroeger wel eens maakten met mijn ouders. We wandelden dan standaard wandelroutes maar soms verdwaalden we, dan was het heel spannend of zelf eng en doodvermoeiend, als kind zeurden we dan ‘zijn we er al’ ‘mijn voeten doen pijn’ ‘ik kan niet meer’… we moesten over een smal pad met vlak onder ons een afgrond maar daar in de bergen waar we van de paden verdwaalden was de schoonheid oh zo groot, de puurheid, de essentie. Deze ervaring staat dan ook nog diep in mijn herinnering, niet mijn wekelijkse wandeling naar de AlbertHeijn over het asfalt. In mijn diepte heb ik ook het licht, de onvoorwaardelijke liefde en schoonheid van Leven mogen ontmoeten. Hiermee schrijf ik niet dat de diepte dan geen pijn doet, of niet verdrietig is. Maar wel dat het samen gaat met werkelijk Leven. Deze wandelingen in de diepte kunnen onze innerlijke schatten onthullen waar we zelf geen weet van hadden dat we ze bezaten. Ik wandel heerlijk verder, mijn weg is soms hobbelig en koud, soms behaaglijk vredig. Soms denk ik dat ik de warmte van de zon niet voel maar ze is enkel even verdwenen achter de wolken waardoor ik denk dat ik haar niet voel. Zoals mijn eigen essentie en psychisch welzijn, dat even verdwijnt achter de wolken van gedachten waarin ik denk ‘dat ik het even niet kan’ ‘verdwaalt ben’ ‘te veel pijn heb’. De essentie van de reis is niet op weg zijn naar een bestemming maar de wandeling zelf, de ervaring zelf, genietend van het uitzicht dat soms door donkere bossen gaat en dan weer in open vlakten met een prachtige roze paarse zonsopkomst.
Misschien gaat mijn verhaal mee op een zonnige vakantie, of komt het terug in klinieken of donkere plekken, of het belandt in de bibliotheek van ‘het vergeten kind’. Op al die plekken is de essentie, de heelheid van ieder mens (heelheid van de schepping), de bron van Leven, het zelfhelend vermogen. Lees ook gerust ‘jouw verhaal’ want ook jouw verhaal gaat door de dalen en hoogten, en bevat de bron van Leven, het zelfhelend vermogen. Liefs…